Manola Francinette Sint Jago (nona)

JE EENZAAM VOELEN DAT HET PIJN DOET.

Vandaag heb ik zo'n dag dat de ik de eenzaamneid kan voelen. Ik voel het in mijn hele lichaam en het doet pijn. Ik kan het niet van me afschudden ook niet van me afvegen of afpoetsen. Ik kan er eigenlijk bar weinig mee. Misschien komt het door de toegediende medicatie in het ziekenhuis tijdens mijn opname. Ik weet het niet, maar het is zo ongewenst en nadrukkelijk aanwezig. Ik bezoek websites over eenzaamheid en heb ook een paar forums bekeken. Hele herkenbare verhalen kom ik tegen ook over mensen die suicidaal zijn. Dat ben ik gelukkig niet, maar het moet niet lang duren en ook niet erger worden. Ik heb ook niet het gevoel dat ik depressief ben alleen eenzaam. En dat ben ik natuurlijk al jaren ondanks mijn man leef ik toch een vrij teruggetrokken bestaan en heb daar nooit echt moeite mee gehad. Het is zoals het is zeg ik altijd. Maar het helpt wel om verhalen te lezen van anderen die er nog meer moeite mee hebben dan ik. Ik ben ook een paar bruikbare tips tegengekomen die ik misschien in de praktijk zal brengen zodra ik me wat sterker voel. Op dit soort momenten kan ik het niet laten om aan mijn penvriend James in America te denken die on Deathrow zit al ruim 40 jaar. Als dat geen eenzaamheid is dan weet ik het niet meer. Tot een volgende keer. xxx

Lees meer >> | 1074 keer bekeken

HET GAAT NOG STEEDS NIET GOED

​Aan iedereen die mijn blog bij heeft gehouden de afgelopen tijd en die mij altijd mailen met de vraag hoe het nu met mij gaat ontzettend bedankt en hier het volgende.

​Ik wacht nu op een second opinion in het Oogziekenhuis in Rotterdam om te kijken of zij meer kunnen betekenen voor mij dan het AMC. Op het moment kan ik niet zo heel veel dingen maken. Ik raak snel uitgeput en mijn ogen geven het dan gewoon op. Ik moet onmiddellijk gaan liggen met mijn donkere rustgevende bril op, zodat de pijn ietsjes zakt.

​Ik word nog steeds geteisterd met dubbele beelden en ik kan het daglicht nog steeds niet verdragen. Dus elke keer als ik naar buiten ga moet ik mijn filter overzetbril opzetten. Het is wel een verademing, want deze bril laat geen licht door wat ontzettend fijn is.

​Ik probeer de tijd af en toe te doden door wat schetsjes te maken en wat te schilderen, maar dat hou ik niet zo lang vol. Maar ik probeer het wel iedere dag te doen, zodat ik toch een aantal nieuwe werkjes kan exposeren tijdens nieuwe exposities. Dat geeft mijn leven toch enigszins zin en het geeft mijn bestaan ook een beetje kleur. Mensen die mij goed kennen weten dat ik van kleur hou.

​Mijn man ,mijn rots in de branding die helpt gelukkig met alles, ik hoef maar aanwijzingen te geven, maar ik laat het grotendeels gewoon aan hem over en zo kunnen toch een aantal exposities doorgaan. Hij weet precies hoe alles moet dus ik heb alle vertrouwen in hem.

​Door de vermoeidheid waar ik al jaren mee kamp kan ik niet dagelijks of wekelijks mijn blog bijhouden, maar zodra ik iets extra energie heb zal ik wederom van mij laten horen.

​Bedankt voor jullie belangstelling en warme woorden het voelt als een warm dekentje.

​Love you all en tot een volgende keer. Hopelijk is een volgende keer wat sneller.

​xxx

Lees meer >> | 968 keer bekeken

DE ZOMER HOUDT NOG AAN.

Het is nog steeds zomer hier in Amsterdam en de zon schijnt volop hier in Osdorp. Daar ben ik heel blij om, want ik haat de herfst en de winter, kou en regen daar kan ik niet zo goed tegen. Mijn lichaam is dan stijver, mijn spieren en botten zijn dan behoorlijk pijnlijk. En niet te vergeten mijn humeur lijdt er dan ook behoorlijk onder. Ik ben meer van de lente en de zomer. Als het langer licht is buiten dan is het ook langer licht in mijn hart. Ik ben hoe dan ook dan creatiever en ik heb iets meer energie om mooie dingen te maken. Als de herfst begint kan ik steeds en steeds minder productief zijn dan slaap ik gewoon meer. Het lijkt wel of mijn hersens dan op non actief gaan en tot weinig meer in staat zijn. Het liefst zou ik tijdelijk willen verhuizen naar een warm land om terug te keren in de lente of de zomer.

Het is een tijdje stil geweest rond mijn blog en dat komt uiteraard door mijn gezondheids perikelen die gaan maar door en het houdt maar niet op. Ik heb sinds mijn laatste bezoek aan de oogarts en orthopist weer een nieuwe prisma bril gekregen, een dikkere. De klachten zouden hierdoor moeten minderen en als dat niet zou gebeuren worden mijn ogen verdoofd of de oogspieren worden dan verlamd met druppels. Als ik eerlijk moet zijn heb ik nog nooit zoveel pijn gehad aan mijn ogen als nu en ik heb nog nooit zo slecht gezien als nu. Maar goed volgens de orthopist kan dit heel lang duren, maar ik heb daar niet zo'n vertrouwen in. I hope I'm wrong. Dus ik laat het allemaal over me heen komen. Mijn ogen belemmeren mij ontzettend veel in alles wat ik doe. Ik dacht dat die vreselijke vermoeidheid en pijn aan mijn botten erg was, maar die ogen oh oh oh oh wat is dat vreselijk en wat is dat gedoe.

Los van al deze ellende zijn er uiteraard altijd licht puntjes op het gebied van mijn kunstzinnige hobby. Ik heb in oktober twee exposities in Rotterdam tegelijkertijd. Éen expositie vindt plaats in Laurens "De Beukelaar" en de andere expositie vindt plaats in "DAC Maasveld" ook in Rotterdam.

Ik krijg leuke reacties naar aanleiding van mijn expositie in Alkmaar in de vrijwilligerscentrale daar. Het is altijd leuk om mooie feedback te krijgen over mijn werk. Dat geeft mij heel veel voldoening. Daar doe ik het voor. En mijn exposite in Nieuw Vredenburgh in Amsterdam is zeer succesvol verlopen en dat doe mij ook duegd. Tijd om mezelf ondanks alle tegenslagen een welverdiend schouderklopje te geven.

Ik hoop tot snel weerziens.

xxx

Lees meer >> | 1168 keer bekeken

IK BEN ER WEER!!!

Ik ben een hele tijd weggeweest. Het heeft allemaal te maken met een splinternieuwe aangepaste pc en beeldscherm. Eerste pc moest weer linea recta terug worden gestuurd. Het voldeed niet aan de eisen. Vervolgens moest ik een aantal dagen wachten voor een nieuwe, het weekend zat ook nog tussen. Maar het is allemaal weer goed gekomen. Ik heb een pc scherm van 68 cm. en een kleine compacte pc die ook nog op mijn bureau past naast mijn prachtige beeldscherm.

Lees meer >> | 1227 keer bekeken

BUITEN IS HET HEET, MAAR BINNEN IS HET GELUKKIG KOEL.

Geen zuchtje wind en zelfs op het balkon zit ik naar adem te happen. Heb gisteren een vriendin gesproken met de ziekte Sarcoidose. Ze heeft 24/7 een slang in haar neus en een zuurstof tank in de buurt. Met deze warmte heeft ze heel veel last van haar longen en heeft ze extra zuur

Lees meer >> | 1135 keer bekeken

TOT WEERZIENS!!!

Afgelopen zaterdag ben ik met Nina en Suzy naar mijn expositie in Nieuw Vredenburgh wezen kijken. We hebben al met al toch ongeveer een half uurtje daar gezeten. Ze hebben ruim de tijd genomen om rond te kijken en alles goed te zien en van commentaar te voorzien. Ik heb ook mijn twee nieuwste kunstboeken meegenomen waarna we aan tafel hebben zitten bladeren in de boeken. Af en toe hoorde ik mensen praten over de Surinaamse kunstenares die al die kunstwerke heeft gemaakt. Of het is een dame uit Suriname die ook die schilderijen heeft gemaakt. Ik heb daar stil gezeten en maar niets gezegd. De kat kwam ook Suzy begroeten en mij kopjes geven. Soms wou ik dat ik hem mee kon nemen naar huis. Hij is zo lief. Na het bezoek ana de expositie zijn we gezellig gaan eten bij Ken Ichi en na de eerste ronde was ik al vol. Het eten is verukkelijk, maar mijn maag kan niet veel meer hebben na mijn maag operatie in 2013. En ik was daarvoor al niet zo'n grote eter. Maar al met al was het ouderwets gezellig. Suzy en Nina hebben allebei een hele drukke baan en Nina volgt daarbij ook nog een studie rechten. Ze hebben dus weinig tijd om af te spreken. Toch hoop ik dat ik niet zo lang weer moet wachten om af te spreken. Ook al ligt het ook grotensdeel aan mezelf. Ik ben geen beller en ik ook niet iemand die opdringt. Ik hou me ook vaak op een afstand. Maar ik hoop toch weer tot een snel weerziens!!!

Lees meer >> | 1168 keer bekeken

PRESENTATIE IN ROTTERDAM

Afgelopen zaterdag was het zover mijn presentatie in "De Steenplaat" in Rotterdam. De heer George Curiël gaf een workshop: "Find your passion". En ik mocht mijn kunstwerken presenteren. De opkomst was niet groot, maar wel intiem en gezellig. Voor voldoende eten en drinken werd gezorgd en lekkere hapjes tussendoor. Ik hoefde heel weinig te doen alleen maar zitten en af en toe mensen te woord staan. Maar de zondag erna kon ik niets meer doen dan slapen. Ik heb de hele dag geslapen en alleen nog wakker geworden voor het drinken van water. Nou vraag ik me af hoe zou het zijn als ik daadwerkelijk iets had gedaan, dan sliep ik waarschijnlijk nu nog. Maar om terug te komen op de presentatie. Ik vond het een succesvolle bijeenkomst. Ik heb van de workshop zelf ook veel opgestoken. En ik mag ook in "De Beukelaar" mijn werk exposeren. Kort na deze presentatie heb ik ook het schilderij: "Bon Biní geschonken aan zorginstelling "De Beukelaar" op de afdeling waar de Carabische bewoners in alle rust de laatste fase van hun leven zijn ingegaan. Het was kort, maar wel leuk en daarna zijn we weer huiswaarts gekeerd. Een dag om niet te vergeten. Hele mooie en lieve mensen tegengekomen. Hopelijk hoor ik in de toekomst nog van ze.

Lees meer >> | 1119 keer bekeken

TOCH WEER EEN OPERATIE

Ik had gisteren een afspraak bij de oogarts in het AMC. Mijn ogen zijn achteruit gegaan en met name mijn linkeroog is er heel slecht aan toe. Ik heb als tussen oplossing een prismabril gekregen om de ogen wat rust te geven. Mijn linkeroog blijkt ook heel erg spastisch te zijn geworden. Die bril mag ik de komende zes weken dragen, daarna moet ik terug naar de oogarts om een operatieve oogcorrectie te bespreken. En dat is echt nodig, want met dat oog komt het sowieso niet meer goed. Ik weet nog niet of ik de operatie in het AMC zelf laat uitvoeren. Ik wil het graag eerst ook met mijn huisarts bespreken en zelf een beetje online orienteren voordat ik overhaaste beslissingen neem. Zelf ervaar ik het als goed en slecht nieuws. Goed omdat er eindelijk iets aan gedaan gaat worden. En slecht omdat ik weer voor de zoveelste keer onder het mes moet. En aan een operatie zijn er altijd risico's verbonden. Ik heb gezworen na mijn maagoperatie nooit meer aan mijn lichaam te laten sleutelen, maar mijn ogen heb ik echt nodig. En als er iets gedaan kan worden, zodat ik weer wat beter kan zien dan ben ik heel blij. En voorlopig wil ik even rust in mijn hoofd. Even niks doen. Even mijn ogen dicht doen en dromen van weer normaal kunnen zien. En weer mooie dingen kunnen maken. Wil mijn werk exposeren. Gewoon weer mezelf kunnen zijn.

Lees meer >> | 1228 keer bekeken

PRESENTATIE

Ik ben door mevrouw Ruthmila Cicilia van Stichting Zorgcocon in Rotterdam gevraagd of aanstaande zaterdag 09 juli een presentatie wil houden in zorginstelling "De Steenplaat" in Rotterdam. Omdat ik zelf in Amsterdam woon, vind ik de afstand wel lastig vanweg mijn lichamelijke gesteldheid. Maar ik heb toch ja gezegd. Ik heb wat leuke dingen gemaakt de laatste jaren en die wil ik graag laten zien tijdens "Find Your Passion" middag. Er zal een spreker aanwezig zijn die het zal hebben over gezonde voeding. Dit is al de tweede keer dat ik zo'n presentatie mag houden van mijn werk. Ik ben deze week dus echt niets meer aan het doen dan uitrusten om het een paar uurtjes te kunnen volhouden aanstaande zaterdag. In de Steenplaat heb ik vorig jaar ook voor de duur van 3 maanden mogen exposeren. Daar heb ik hele leuke herinneringen aan. Allemaal leuke dingen alleen zo jammer dat het lichaam altijd weer haar eigen leven gaat leiden en mij gewoon keihard laat vallen. Bah!!!

Lees meer >> | 1266 keer bekeken

MOE MOE MOE

Het leven is zwaar als je een chronische ziekte hebt. Ik heb vandaag gelezen in het blad van de hypofyse vereniging dat maar 0,1% van de bevolking een hypofyse aandoening heeft en daar val ik dus onder. Hoeveel pech kan iemand toch hebben. Ik heb nog nooit een dag gehad in mijn leven dat ik me niet moe heb gevoeld, ook niet toen ik een kind was. Ik kan me herinneren dat net als nu ik bij elke inspanning even op adem moest komen. En ik weet nog dat iedereen om me heen dacht dat ik lui was. Toen ik op school niet meer mocht sporten op advies van de dokter. Was mijn sportleraar erg verbaasd en kwaad dat ik niet meer mee ging sporten. Hij vond altijd al dat ik me aanstelde. Begrip was er nooit voor mijn ziekte. En ik begreep het toen zelf ook niet. Pas nu als ik verhalen lees van lotgenoten weet ik dat ik me nooit heb aangesteld en dat de diagnose van toen nog altijd van toepassing is. Ik ben Moe, Moe, Moe. En dat zal nooit meer overgaan.

Lees meer >> | 1202 keer bekeken