MOE MOE MOE
Het leven is zwaar als je een chronische ziekte hebt. Ik heb vandaag gelezen in het blad van de hypofyse vereniging dat maar 0,1% van de bevolking een hypofyse aandoening heeft en daar val ik dus onder. Hoeveel pech kan iemand toch hebben. Ik heb nog nooit een dag gehad in mijn leven dat ik me niet moe heb gevoeld, ook niet toen ik een kind was. Ik kan me herinneren dat net als nu ik bij elke inspanning even op adem moest komen. En ik weet nog dat iedereen om me heen dacht dat ik lui was. Toen ik op school niet meer mocht sporten op advies van de dokter. Was mijn sportleraar erg verbaasd en kwaad dat ik niet meer mee ging sporten. Hij vond altijd al dat ik me aanstelde. Begrip was er nooit voor mijn ziekte. En ik begreep het toen zelf ook niet. Pas nu als ik verhalen lees van lotgenoten weet ik dat ik me nooit heb aangesteld en dat de diagnose van toen nog altijd van toepassing is. Ik ben Moe, Moe, Moe. En dat zal nooit meer overgaan.